روغن روانکاری (یا روغن پایه) نوعی روغن است که به عنوان پایه برای تهیه محصولات روانکاری، مانند روغن‌های موتور، گریس‌ها، و روغن‌های هیدرولیک استفاده می‌شود. این روغن‌ها از ترکیبات پایه مختلف و افزودنی‌های مختلف تشکیل شده‌اند که خواص و کاربردهای مختلفی دارند. ویژگی‌ها و کاربردهای روغن روانکاری به شرح زیر است:
- ترکیبات پایه:
روغن روانکاری از ترکیبات پایه مختلفی تولید می‌شود که ممکن است شامل نفت خام (معدنی)، روغن‌های سنتتیک، روغن‌های گیاهی، یا ترکیباتی از این موارد باشد. انتخاب ترکیبات پایه بستگی به نوع محصول نهایی و خواص مورد نظر دارد.
- درجه لزجت:
روغن روانکاری با درجه لزجت مختلفی در دسترس است. این ویژگی تعیین کننده خواص جریانی و پایداری در دماهای مختلف است.
- پایداری حرارتی:
روغن روانکاری باید پایداری حرارتی خوبی داشته باشد تا در شرایط دمایی مختلف کارایی خود را حفظ کند و از تغییر خواص خود در اثر حرارت جلوگیری کند.
- پایداری در برابر اکسیداسیون:
مقاومت در برابر اکسیداسیون (اکسیده شدن تحت تأثیر اکسیژن) مهم است تا از تشکیل رسوبات ناشی از اکسیداسیون جلوگیری شود.
- مقاومت به سایش:
خواص ضدسایش در روغن روانکاری مهم است تا از فرسایش و خوردگی سطوح مکانیکی محافظت شود.
- کاهنده اسید:
توجه به خواص کاهنده اسید در روغن روانکاری می‌تواند به کنترل تولید اسیدها و افزایش عمر مفید روغن کمک کند.
- سازگاری با افزودنی‌ها:
روغن روانکاری باید با افزودنی‌های مختلف سازگار باشد تا بتواند خواص مورد نظر در محصول نهایی را ایجاد کند.
- سازگاری با مواد چاپک‌دهی:
– این ویژگی مهم است در تولید محصولاتی که به طور مستقیم با مواد چاپک‌دهی در تماس هستند.
- کاربردها:
روغن روانکاری مورد استفاده در تولید گریس‌ها، روغن‌های موتور، روغن‌های هیدرولیک، روغن‌های دنده، و سایر محصولات روانکاری است.
- تاثیر بر محیط زیست:
برخی از روغن‌های روانکاری سازگار با محیط زیست هستند و می‌توانند به حفاظت از محیط زیست کمک کنند.
ترکیبات و خواص روغن روانکاری بستگی به نوع محصول نهایی و نیازهای مشخص کاربردی دارد.
